Του Μόσχου Λαγκουβάρδου
Η μακαρίτισσα η γιαγιά μου Βασιλική, εκ Δεσκάτης Γρεβενών, όταν αναφερόταν στη δυστυχισμένη ζωή, έλεγε «να ζεις και να ζένεσαι». Δεν ξέρω ακριβώς την έννοια που έδινε στο ρήμα «ζένομαι». Έδινε την έννοια την αρχαία του «βράζω» ή έδινε την έννοια ότι στη δυστυχία ο άνθρωπος δε ζει τη ζωή, αλλά η ζωή τον ζει, όπως γίνεται με τα ζώα. Εννοούσε ότι ο δυστυχισμένος «βράζει» ή ότι ο δυστυχισμένος δε ζει τη ζωή, αλλά η ζωή τον ζει. Στην πραγματικότητα όταν λέμε «αυτός ο άνθρωπος ζει» (με έψιλον γιώτα), σημαίνει «αυτός ο άνθρωπος βράζει». (Ζέει=ζει). Το ορθό είναι «ζη» όχι «ζει». Η γιαγιά μου χρησιμοποιούσε πολλές ομηρικές λέξεις. Και γνώριζε και θεραπείες που εφαρμόζονταν την εποχή του Ομήρου, όπως είναι η θεραπεία της «αναζωογόνησης», που την εφάρμοζε σε μένα.
